Περίληψη
Ο Roberto Tobias, ντράμερ σε μια ροκ μπάντα, αντιλαμβάνεται ότι τον ακολουθεί ένας ύποπτος άνδρας με μαύρη καμπαρντίνα, καπέλο και γυαλιά. Το ίδιο βράδυ ο Roberto τον καταδιώκει μέχρι ένα άδειο θέατρο και όταν φτάνει κοντά του εκείνος τον απειλεί με μαχαίρι. Στην προσπάθειά του να μάθει γιατί τον ακολουθεί, τυχαία τραυματίζει θανάσιμα τον άγνωστο άνδρα με το μαχαίρι που κρατούσε. Τη σκηνή του φόνου φωτογραφίζει από το απέναντι θεωρείο ένας μυστηριώδης μασκοφόρος, με τον Roberto να φαίνεται αυτουργός. Δεν αποκαλύπτει τίποτα στη σύζυγό του Nina και την επόμενη μέρα λαμβάνει μέσω ταχυδρομείου την ταυτότητα του θύματος (Carlo Marosi) και τις φωτογραφίες.
Το βράδυ ο Roberto δέχεται την πρώτη επίθεση από το μασκοφόρο στο σπίτι του, ο οποίος προσπαθεί να τον πνίξει ενώ τον απειλεί ότι την επόμενη φορά θα τον σκοτώσει. Η Nina ξυπνά και τον βρίσκει στο σαλόνι ταραγμένο (Σημείο 1), εκείνος της ομολογεί τα πάντα, ψάχνει για να της δείξει τα στοιχεία (φωτογραφίες και λοιπά πειστήρια) όμως ανακαλύπτει ότι έχουν εξαφανιστεί. Εκείνη δεν τον πιστεύει και του προτείνει να μιλήσει με έναν ψυχίατρο. Όταν επιστρέφει από το δωμάτιό της κρατά ένα αντικείμενο που βρήκε στην τουαλέτα της με τα αρχικά του θύματος γραμμένα με αίμα και του ζητά από τον Roberto να εγκαταλείψουν το σπίτι, αφού αρνείται να πάει στην αστυνομία γιατί φοβάται ότι θα συλληφθεί για τον φόνο του Marosi.
Η υπηρέτρια Amelia, που διαμένει μαζί τους, ήταν μάρτυρας του γεγονότος και γνωρίζει την ταυτότητα του μυστηριώδους ατόμου με τη μάσκα. Έχοντας πάρει τα πειστήρια προσπαθεί να τους απειλήσει ζητώντας χρήματα για να κρατήσει τη σιωπή της και δίνουν ραντεβού με τον δράστη στο πάρκο. Οι ώρες περνούν χωρίς να εμφανιστεί το άτομο και φτάνει το βράδυ στο άδειο πλέον πάρκο. Όταν η Amelia ετοιμάζεται να φύγει ο δράστης την κυνηγά, εγκλωβίζοντάς τη σε ένα στενό πέρασμα που οδηγεί σε αδιέξοδο όπου και τη δολοφονεί (Σημείο 2).
Στο σπίτι εμφανίζεται η Dalia, ξαδέλφη της Nina, η οποία πρόκειται να μείνει μαζί τους για κάποιες μέρες. Παρά τη διστακτικότητα του λόγω της επικινδυνότητας που αντιμετωπίζουν, ο Roberto τελικά δέχεται. Η Nina ανησυχεί που η Amelia δεν έχει επιστρέψει, όμως σύντομα χτυπά το τηλέφωνο και μαθαίνει από την αστυνομία ότι βρέθηκε νεκρή (Σημείο 3). Ο μυστηριώδης δράστης μπαίνει ξανά στο σπίτι όπου αφήνει ένα απειλητικό σημείωμα, γεγονός που ταράζει ακόμα περισσότερο τη Nina, ενώ η Dalia πλέον μαθαίνει τι ακριβώς συμβαίνει.
Ο Carlo Marosi είναι ακόμα ζωντανός· ο θάνατός του ήταν εικονικός καθώς στη στημένη συμπλοκή με τον Roberto χρησιμοποίησε ένα αναδιπλούμενο μαχαίρι. Ο Marosi εργάζεται για τον βασανιστή του Roberto και προσπαθεί να αποσυρθεί από την συμφωνία τους έπειτα από τον φόνο της Amelia, όμως βρίσκει τραγικό θάνατο στην επόμενή τους συνάντηση.
Ο Roberto δέχεται απειλή για τη ζωή του. Αντί να πάει στην αστυνομία αποφασίζει να προσλάβει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον εκκεντρικό-ομοφυλόφιλο Arrosio (Σημείο 4). Όταν επιστρέφει στο σπίτι, βρίσκει τη Nina να φεύγει αφού δεν αντέχει να ζει με το φόβο, ενώ εκείνος (Roberto) αποφασίζει να παραμείνει. Το βράδυ, η Dalia (που έχει παραμείνει και αυτή) προσφέρεται να χαλαρώσει τον Roberto και ενώ βρίσκονται στο μπάνιο, έρχονται πιο κοντά (Σημείο 5).
Ο Arrosio ερευνώντας την ιστορία του Roberto και της Nina, κοιτάζει τις οικογενειακές τους φωτογραφίες και παρατηρεί μια περίεργη ομοιότητα μεταξύ μιας φωτογραφίας του Roberto και μιας άλλης (κρυφής για τον θεατή). Αφού μελετήσει τα διάφορα στοιχεία που έχει συλλέξει, επισκέπτεται τη Villa Rapidi, μια ψυχιατρική κλινική, όπου συνομιλεί με έναν ψυχίατρο για την περίπτωση ενός ανώνυμου ασθενή που διαγνώστηκε με μανιακές τάσεις ανθρωποκτονίας. Όταν ο πατέρας (πιθανότατα πατριός) αυτού του ασθενούς πέθανε ξαφνικά, τα ψυχωτικά του συμπτώματα εξαφανίστηκαν ανεξήγητα και ο ασθενής -θεραπευμένος πια- αποχώρησε από την κλινική (Σημείο 6). Αργότερα, ο Arrosio γνωρίζοντας πλέον την ταυτότητα του ατόμου το ακολουθεί στο τρένο, ενώ το χάνει στην αποβάθρα του σταθμού. Κρύβεται στις τουαλέτες, και όταν ο Arrosio τον ανακαλύπτει, ο δολοφόνος του επιτίθεται με μια γεμάτη δηλητήριο σύριγγα, καρφώνοντάς του τη στην καρδιά.
Στη συνέχεια, ο δολοφόνος εμφανίζεται στο σπίτι όπου βρίσκεται μόνη η Dalia. Τρομαγμένη από την ξαφνική του παρουσία καταφεύγει στην αποθήκη για να σωθεί, όμως σύντομα την ανακαλύπτει και τη σκοτώνει με ένα μαχαίρι (Σημείο 7). Στην αναγνώριση του θύματος, η Nina αρνείται να μιλήσει περαιτέρω στην αστυνομία η οποία αποκαλύπτει στον Roberto ότι ίσως υπάρχει κάποιο στοιχείο για το φόνο. Χρησιμοποιώντας την οπτογραφία[1] μπόρεσαν να δημιουργήσουν την εικόνα του τελευταίου πράγματος που είδε η Dalia πριν τον θάνατό της, προβάλλοντας μια ασαφή εικόνα με τέσσερα σκούρα σημάδια σε γκρι φόντο, τα οποία ο τεχνικός λέει πως μοιάζουν με “τέσσερες μύγες σε γκρι βελούδο” (“four flies on grey velvet”).
Ο Roberto περιμένει με ένα όπλο στο σκοτεινό σπίτι, ξέροντας ότι ο δολοφόνος πιθανότατα θα έρθει για αυτόν. Ο φίλος του Godfrey τον καλεί στο τηλέφωνο, αλλά η γραμμή κόβεται ξαφνικά και εκείνη τη στιγμή, η Nina επιστρέφει στο σπίτι. Ο Roberto τη σημαδεύει με το όπλο νομίζοντας ότι πρόκειται για το δολοφόνο και έπειτα την παροτρύνει να φύγει για τη δική της ασφάλεια. Καθώς εκείνη γυρίζει, το κολιέ της τραβά την προσοχή του Roberto που αναγνωρίζει σε αυτό την εικόνα που είδε στο εργαστήριο. Είναι μια μύγα κλεισμένη σε γυαλί, και καθώς κινείται, δίνει την εντύπωση αρκετών μυγών πάνω στο φόντο της μπλούζας της.
Καθώς ο Roberto συνειδητοποιεί ότι η Nina είναι ο δολοφόνος, εκείνη προλαβαίνει να αρπάξει το όπλο του και τον πυροβολεί στον ώμο και στο πόδι. Ενώ συνεχίζει να τον σημαδεύει του εξηγεί ότι πατριός της την κακοποιούσε σωματικά και ψυχικά και την έκλεισε στο άσυλο Villa Rapidi (Σημείο 8). Αν και ο θάνατός του θεράπευσε την κατάστασή της, την άφησε απογοητευμένη που δεν πρόλαβε να τον σκοτώσει η ίδια. Η καταπληκτική ομοιότητα του Roberto με τον πατριό της, οδήγησε τη Nina στο να τον παντρευτεί και να στήσει το σχέδιο του βασανισμού και της δολοφονίας εκείνου, ως τελική εκδίκηση. Η Nina πυροβολεί επανειλημμένα τον Roberto που αποσπάται από την είσοδο του Godfrey και ο Roberto καταφέρνει να την αφοπλίσει. Η Nina απομακρύνεται γρήγορα, μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο, αλλά από την ταραχή δεν προσέχει και πέφτει στο πίσω μέρος ενός φορτηγού. Ο προφυλακτήρας του φορτηγού την αποκεφαλίζει και το αυτοκίνητο εκρήγνυται και τυλίγεται στις φλόγες (Σημείο 9).
[1] Οπτογραφία είναι η διαδικασία προβολής ή ανάκτησης ενός οπτογράμματος, μιας εικόνας στον αμφιβληστροειδή του ματιού. Η πεποίθηση ότι το μάτι «έγραψε» την τελευταία εικόνα πριν από το θάνατο ήταν ευρέως διαδεδομένη στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα και ήταν μια συχνή πλοκή στη μυθοπλασία της εποχής, σε βαθμό που η αστυνομία φωτογράφιζε τα μάτια των θυμάτων σε πολλές πραγματικές έρευνες, σε περίπτωση που η θεωρία ήταν αληθινή. Η αντίληψη αυτή έχει καταρριφθεί επανειλημμένα ως εγκληματολογική μέθοδος.
Ανάλυση – Σχολιασμός
Η ταινία Four Flies on Grey Velvet (Τέσσερις Μύγες σε Γκρι Βελούδο) είναι η τρίτη και τελευταία ταινία της “τριλογίας των ζώων” και κατατάσσεται στο m-giallo, με έναν άνδρα πρωταγωνιστή (Roberto) και έναν κεντρικό γυναικείο χαρακτήρα (Nina). Και σε αυτή την περίπτωση ο σκηνοθέτης πειραματίζεται με το είδος (giallo), παρεκκλίνοντας από τις τυπικές του συμβάσεις. Ο Roberto δε γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας, είναι εκείνος που τη διαπράττει -αν και όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια είναι εικονική. Ωστόσο, στην αφήγηση φαίνεται πως το γεγονός της δολοφονίας είναι και ο λόγος που τον παρακινεί να ψάξει για την αλήθεια και να ανακαλύψει το πρόσωπο που τον απειλεί. Επιπλέον δεν είναι εκείνος που αναλαμβάνει εξολοκλήρου το ρόλο του ντετέκτιβ, αλλά προσλαμβάνει έναν επαγγελματία για τη διερεύνηση της υπόθεσης (Arrosio). Η ταυτότητα του δολοφόνου δεν αποκρύπτεται από την τυπική ενδυμασία (και τα μαύρα γάντια), αλλά από μια θεατρική μάσκα. Παρά τις καινοτομίες του, η ψυχιατρική διαταραχή από την οποία πάσχει ο γυναικείος χαρακτήρας (Nina) αποτελεί ένα κλισέ του είδους, με άμεση αναφορά στη Φροϋδική θεωρία του Οιδιπόδειου Συμπλέγματος. Και σε αυτή την ταινία σημαντικό ρόλο παίζει το φύλο, με την ασάφεια που προτείνει ο σκηνοθέτης μέχρι την τελική αποκάλυψη, η οποία νοηματοδοτεί την έμφυλη αποτύπωση των χαρακτήρων εντός της αφήγησης. Η Nina έχει βιώσει κατά την παιδική της ηλικία την καταπίεση της σεξουαλικότητάς της. Το ευαίσθητο θέμα της ελευθερίας αυτοέκφρασης στην επιτέλεση του φύλου γίνεται η κεντρική ιδέα της αφήγησης, το φύλο είναι ο λόγος που την οδηγεί στην παράνοια και τη δολοφονική μανία. Παρά την ενδιαφέρουσα επιλογή σε επίπεδο σεναρίου, η παρουσίαση παραμένει προβληματική, αφού οι δύο χαρακτήρες -Nina και Arrosio- που αποτελούν “παραφωνία” στην κανονιστική ετεροσεξουαλικότητα καταλήγουν τελικά νεκροί, προς επαναφορά της πατριαρχικής τάξης.
Nina
Η Nina έχει ένα ανδρόγυνο παρουσιαστικό, με κοντά μαλλιά, χωρίς μακιγιάζ και ντυμένη με ρούχα που δεν τονίζουν τη θηλυκότητά της. Μόνο στα σημεία όπου φαίνεται ευάλωτη (Σημείο 1) εμφανίζεται με ένα μακρύ λευκό νυχτικό και επιτελεί το θηλυκό της ρόλο. Η σχετική μάλιστα γυναικεία παθητικότητα μπροστά στον φόβο της απειλής του δολοφόνου επιβεβαιώνεται από την ανάγκη προστασίας που αποζητά από τον σύζυγό της Roberto. Ωστόσο, εντός της αφήγησης υπογραμμίζεται η αρρενωπή της πλευρά που έρχεται σε αντιδιαστολή με την εικόνα του Roberto. Ο Roberto έχει μακριά μαλλιά, είναι μουσικός -ένα επάγγελμα που συνδέεται με την ευαίσθητη φύση του καλλιτέχνη- και εμφανίζεται παθητικός αποδέκτης των απειλών του δολοφόνου. Η Nina φαίνεται να έχει την οικονομική ανεξαρτησία (λόγω της περιουσίας της) και δυναμικά αποφασίζει για τη ζωή της -να εγκαταλείψει τον Roberto φεύγοντας από το σπίτι στο οποίο νιώθει τον κίνδυνο.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως έχει η ιστορία – εξήγηση της διαταραχής της Nina, που την οδηγεί στο σχεδιασμό του βασανισμού και δολοφονίας του Roberto, αλλά και στον γενικότερο τρόπο απεικόνισής της, τονίζοντας τη σύγχυση φύλου που βιώνει. Όπως μαθαίνουμε στο Σημείο 6 ο ψυχίατρος που περιγράφει την κατάσταση του ανώνυμου ασθενούς, αναφέρεται στη Nina που διαγνώστηκε ως μανιακή εν δυνάμει δολοφόνος. Στην κλινική εισήχθη, όπως εξηγεί στο Σημείο 8, από τον πατριό της τον οποίο μισούσε θανάσιμα διότι της συμπεριφερόταν βίαια, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Στο μονόλογό της (Σημείο 8) αναφέρει πως ο λόγος ήταν το βιολογικό της φύλο. Ο πατριός της, μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι γεννήθηκε γυναίκα, αποφάσισε να τη μεγαλώσει ως αγόρι αναγκάζοντάς τη να επιτελεί αυτό τον έμφυλο ρόλο, με σκοπό να αποτάξει από πάνω της την αδύναμη γυναικεία φύση. Για τον ίδιο λόγο μίσους σε βάρος του γυναικείου φύλου, ο πατριός της είχε ήδη κλείσει στο ίδιο άσυλο (Villa Rapidi) τη μητέρα της, η οποία απεβίωσε εκεί. Η φροϋδική παραπομπή επιβεβαιώνεται και στην αιμομικτική υπόνοια πίσω από την απόφαση της Nina να παντρευτεί τον Roberto, που ως πατρικό υποκατάστατο γίνεται αποδέκτης του μίσους της και υποκείμενο της εκδίκησής της. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποκάλυψης (Σημείο 8), η παράνοια της Nina φαίνεται να επανέρχεται αφού παίρνει στα χέρια της το όπλο του Roberto και είναι έτοιμη να ολοκληρώσει το σχέδιό της. Απεικονίζεται η μανία που τη διακατέχει, στο πρόσωπο και τις κινήσεις της, σε αντίθεση με τη συγκρατημένη συμπεριφορά της που απέκρυπτε τη δολοφονική της δράση όπως στα Σημεία 1 & 3. Το τραγικό τέλος της Nina, στη θεαματική σκηνή με τα πλάνα σε αργή κίνηση στο Σημείο 9, έχει ως στόχο να επαναφέρει την τάξη. Λειτουργεί ως κατακλείδα στην αντισυμβατική συμπεριφορά ενός γυναικείου χαρακτήρα, μια μορφή τιμωρίας για τις πράξεις του, αφού θεώρησε ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να αντιταχθεί στη βίαιη πατριαρχική εξουσία, εκείνη που βίωσε από την πατρική αρχή (από το θετό της πατέρα).
Amelia
Η Amelia δεν έχει σημαντικό χρόνο επί της οθόνης ή διαλόγους που να παρουσιάζουν τον χαρακτήρα της. Είναι υπηρέτρια στο σπίτι της Nina και του Roberto και προχωρά στον εκβιασμό του δράστη με σκοπό να κερδίσει χρήματα – για τον οποίο αργότερα θα πληρώσει με τη ζωή της (Σημείο 2).
Dalia
Η Dalia, μικρή ξαδέρφη της Nina, παρουσιάζεται ως μια νέα κοπέλα, συνεσταλμένη και θηλυκή. Τα μακριά της μαλλιά και το ντύσιμό της -που αποτελείται από φούστες και φορέματα, τονίζει τη θηλυκή της εικόνα, σε αντίθεση με την απεικόνιση της ανδρόγυνης Nina. Πρώτη φορά εμφανίζεται στο Σημείο 3. Τη διακριτικότητα της εισαγωγικής σκηνής, σύντομα ανατρέπει η απόφασή της να μείνει μαζί με τον Roberto ενώ η Nina έχει εγκαταλείψει το σπίτι. Ο Roberto φαίνεται να απολαμβάνει τη θηλυκή παρουσία της Dalia, που παρά της αρχικές ηθικές αναστολές, δε διστάζει στο Σημείο 5 να έρθει κοντά του, δηλώνοντας την απενοχοποιημένη ευχαρίστησή της που συνευρέθηκε ερωτικά μαζί του. Στα πλαίσια της νεότητας και της σεξουαλικής της απελευθέρωσης η Dalia, δεν ακολουθεί τις κοινωνικές επιταγές και ενδίδει στο κάλεσμα του Roberto.
Arrosio
Είναι ο επαγγελματίας ντετέκτιβ τον οποίο συναντά ο Roberto στο Σημείο 4, που εμφανίζεται ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Η αφήγηση έχει ήδη φροντίσει να εντείνει την αντίθεση ανάμεσα στους δύο άνδρες υπογραμμίζοντας τη “γνήσια” αρρενωπότητα του Roberto με τον επιθετικό τρόπο οδήγησής του μέχρι το γραφείο του Arrosio. Στη θέα του, ο Roberto σαστίζει, φαίνεται να μην πείθεται ότι ένας “τέτοιος” άνδρας θα μπορούσε να αναλάβει την υπόθεσή του και σπεύδει να φύγει. Ο Arrosio παρουσιάζεται ως καρικατούρα, με όλα τα στερεοτυπικά κλισέ που συνοδεύουν την απεικόνιση ενός ομοφυλόφιλου άνδρα. Ο εύθυμος χαρακτήρας του δεν ταιριάζει με την επικρατούσα εικόνα του σοβαρού ετεροφυλόφιλου άνδρα ντετέκτιβ. Λειτουργεί όμως ως φωνή για την αλήθεια που θέλει να επικοινωνήσει ο σκηνοθέτης σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας στο κοινό της εποχής. Με τον ανάλαφρο τρόπο του ο Arrosio αυτοσαρκάζεται αποκαλύπτοντας την ενδεχόμενη σκέψη του Roberto ότι «μια νεράιδα (όπως εκείνος) θα πηδούσε πάνω σε μια καρέκλα ουρλιάζοντας, στη θέα ενός ποντικιού», την οποία (ο Roberto) επιβεβαιώνει. Ο Arrosio συνεχίζει να τον φέρνει σε αμηχανία ρωτώντας τον «αν είχε ποτέ μια ομοφυλοφιλική εμπειρία», για να τον καθησυχάσει πως όπως «και εκείνος, είναι άνδρας, απλά λίγο διαφορετικός».
Φόνοι
Ο φόνος της Amelia στο πάρκο (Σημείο 2) δεν έχει κάποια οπτική απεικόνιση παρά μόνο την εικόνα του χεριού της που διατρέχει απεγνωσμένα τον τοίχο ενώ αφήνει την τελευταία της πνοή. Ωστόσο, η αγωνία έχει χτιστεί πολύ νωρίτερα με ένα ψυχεδελικό σερί σκηνών που σκοπό έχουν να παρουσιάσουν το χρόνο που περνά βασανιστικά και την αντοχή της Amelia που εξασθενεί περιμένοντας για τη συνάντηση. Αποκαμωμένη πλέον, οι δυνάμεις της την εγκαταλείπουν στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τον δολοφόνο που την κυνηγά στο έρημο σκοτεινό πάρκο. Η αινιγματική σκηνή του φόνου καταλήγει με εκείνη παγιδευμένη και έντρομη σε ένα στενό αδιέξοδο να ζητά βοήθεια, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση.
Την ανέμελη φυσιογνωμία της Dalia συναντάμε ξανά στο Σημείο 7, που βρίσκεται μόνη στο σπίτι και αντιλαμβάνεται την παρουσία του δολοφόνου που την πλησιάζει. Φοβισμένη πλέον, προσπαθεί να κρυφτεί και να μη φανεί αδύναμη σώζοντας τον εαυτό της. Ο άγνωστος φτάνει στην αποθήκη και η Dalia, νομίζοντας ότι έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο, βγαίνει από την ντουλάπα. Ξαφνικά, δέχεται το χτύπημα από το μαχαίρι του δολοφόνου στο μέτωπο και ακολουθεί το εντυπωσιακό πλάνο που απεικονίζει το κεφάλι της να αναπηδά στα σκαλιά καθώς πέφτει με το στόμα και τα κλαμένα μάτια της ανοιχτά και καρφωμένα στο θύτη – κάμερα (υποκειμενική λήψη – killer POV). Ο θεατής παρακολουθεί τη φρικαλεότητα της σκηνής (που διαρκεί αρκετά δευτερόλεπτα) με τα μάτια της κοπέλας να τον “κοιτούν” διαρκώς διαμέσου της οθόνης. Ένα μαχαίρι που πέφτει από ψηλά διακόπτει την επαφή του βλέμματος ακολουθούμενο από την κραυγή της, ενώ τη βρίσκει θανάσιμα. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι ο θάνατός της λειτουργεί ως τιμωρία για την ερωτική πρόκληση προς τον παντρεμένο άνδρα – Roberto. Με την απόφασή της να μείνει μαζί του στο σπίτι, βλασφημεί έναντι του ιερού θεσμού του γάμου, παρασέρνοντας με τη θηλυκή παρουσία της τον Roberto και διαπράττει παράλληλα ηθικό παράπτωμα στο όνομα των συγγενικών δεσμών, ως προς τη Nina.
Περιεχόμενα
Η Nina είχε διαγνωστεί ως μανιακή εν δυνάμει δολοφόνος από την ψυχιατρική κλινική όπου την έκλεισε ο πατριός της. Το μίσος της πήγαζε από την εκδίκιση που δεν πρόλαβε να πάρει σκοτώνοντάς τον για την ψυχολογική και σωματική βία που της ασκούσε, ενώ την μεγάλωνε σαν αγόρι.
Στο πρόσωπο του Roberto βρήκε το πατρικό υποκατάστατο που έψαχνε για να πετύχει το σκοπό της.